Nad ekologiczną zaprawą bezcementową pracują naukowcy z Politechniki Warszawskiej i Instytutu Ceramiki i Materiałów Budowlanych należącego do Sieci Badawczej Łukasiewicz. Wykorzystają do tego celu produkty odpadowe z procesów przemysłowych.
Właściwości osłonowe materiałów budowlanych obok właściwości termicznych mają coraz większe znaczenie w budownictwie. Powszechność antropogenicznego promieniowania jonizującego i niejonizującego jest znakiem współczesnego świata, opartego na nowoczesnych technologiach teleinformatycznych i jądrowych. Obecny trend będzie się dalej rozwijał, o czym świadczy chociażby wdrażanie technologii 5G, wizja energetyki rozproszonej opartej o małe reaktory jądrowe (SMR) i zaawansowane prace nad wykorzystaniem fuzji jądrowej, w których dostrzega się alternatywę dla energetyki opartej o źródła kopalne (węgiel, gaz).
Zainteresowanie kompozytami geopolimerowymi jako materiałem osłonowym przed promieniowaniem jonizującym oraz elektromagnetycznym stanowi nowy temat badawczy w ostatnim dziesięcioleciu. Aktywowane alkalicznie materiały (AAM) zalicza się do nowej grupy ekologicznych spoiw, charakteryzujących się amorficzną, nieorganiczną budową na bazie związków wapniowo-glinowo-krzemowych. Stanowią one alternatywę dla cementu portlandzkiego, którego produkcja stanowi ok. 6% światowej emisji dwutlenku węgla.
Naszym celem jest opracowanie innowacyjnej zaprawy bezcementowej, która będzie wyróżniać się wytrzymałością na wysoką temperaturę oraz ulepszonymi właściwościami osłonowymi przed promieniowaniem jonizującym i elektromagnetycznym. Innowacyjność zaprawy będzie polegała m.in. na wykorzystaniu produktów odpadowych z procesów przemysłowych zamiast powszechnie używanego cementu. Obniży to ślad węglowy materiału i wpisze się w europejskie wytyczne dotyczące zrównoważonego rozwoju – wyjaśnia dr inż. Piotr Prochoń z Wydziału Inżynierii Lądowej PW, inicjator projektu „GeoShield”.