W jaki sposób zmiany klimatu i działalność człowieka wpływają na tereny podmokłe oraz jak torfowiska mogą pomóc w spowolnieniu zmian klimatycznych badają naukowcy Laboratory of Wetland Ecology and Monitoring, które działa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Zespół pod kierownictwem prof. dr. hab. Mariusza Lamentowicza stosuje metody eksperymentalne w połączeniu z badaniami paleoekologicznymi, aby ocenić wpływ klimatu, zanieczyszczenia i użytkowania gruntów na ekosystemy mokradeł. Paleoekologia to dziedzina nauki zajmująca się m.in. rekonstruowaniem budowy i funkcjonowania zbiorowisk roślin, warunków środowiska (zwłaszcza klimatu) w minionych epokach geologicznych, badaniem zależności między budową oraz funkcjami organizmów kopalnych a ich przystosowaniem się do środowiska oraz warunkami ekologicznymi ich życia. Poznańscy naukowcy pokazują też potencjał torfowisk w akumulacji dwutlenku węgla i jak te ekosystemy pomagają w walce z globalnym ociepleniem poprzez absorbcję znacznej ilości dwutlenku węgla. Z ich badań wynika, że ten stan nie będzie jednak trwał w nieskończoność. Od katastrofalnego ocieplenia klimatu dzieli nas zaledwie 100 lat. Po tym czasie torfowiska zaczną wydzielać więcej dwutlenku węgla niż go pochłaniać.
Naukowcy z LWEM prowadzą projekty w wielu międzynarodowych sieciach naukowych, a ich publikacje znalazły się m.in. w „Nature Climate Change”. Obecnie testują eksperymentalnie reakcję torfowisk na suszę i ocieplenie klimatu. Równolegle pracują nad profilami torfowymi z wieloma pośrednikami mającymi na celu odtworzenie przeszłych warunków klimatycznych i pożarowych. Duży nacisk podczas badań kładziony jest na różnorodność biologiczną i ekologię drobnoustrojów, w tym ameb testowych, wykorzystywanych także jako pośrednik w rekonstrukcjach paleoekologicznych.
Wyniki jednego z ich badań zostały ostatnio opublikowane w „Journal of Environmental Management”. Praca pt. „Paleoecological and historical data as an important tool in ecosystem management” (Paleoekologiczne i historyczne dane jako ważne narzędzie w zarządzaniu ekosystemem) pokazuje, na przykładzie Borów Tucholskich, jak obecna monokultura sosnowa, sadzona w XVIII wieku, po całkowitym wyrębie lasu sprzyja nasilonym inwazjom szkodników, pożarom czy uszkodzeniom drzew po huraganach. Badania wykazały, że las mieszany, jaki występował przed wprowadzeniem monokultury, był bardziej odporny i mniej narażony na czynniki destrukcyjne, niż las posadzony przez człowieka. Wyniki badań będzie można wykorzystać przy planowaniu nasadzeń w gospodarce leśnej.
Źródło: UAM