Prof. Jacek Leociak, pracownik Instytutu Badań Literackich PAN i Centrum Badań nad Zagładą Żydów Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, został laureatem Nagrody im. Kazimierza Wyki.
Wyróżnienie, którego patronem jest wybitny krakowski historyk literatury i eseista, przyznawane jest corocznie za wybitne osiągnięcia w dziedzinie eseistyki oraz krytyki literackiej i artystycznej. Nagroda wręczana jest od roku 1980 tym twórcom, którzy w swoich dokonaniach literackich i artystycznych nawiązują do badań prof. Wyki i są jego kontynuatorami. Wśród wyróżnionych do tej pory osób znaleźli się m.in. Jerzy Kwiatkowski, Jan Błoński, Jerzy Jarzębski, Zbigniew Herbert, Franciszek Ziejka, Stanisław Balbus, Michał Głowiński, Ryszard Koziołek oraz wielu innych, wybitnych znawców kultury i literatury. Od 16 lat laur przyznają wspólnie marszałek województwa małopolskiego i prezydent Krakowa. To właśnie w krakowskim magistracie odbyła się uroczystość wręczenia.
– Radość z tej nagrody jest uzasadniona podwójnie. Byłem nią naprawdę zaskoczony – i nie jest to figura retoryczna – ale pomyślałem sobie, że to jest moment, żeby spojrzeć na siebie, na swoją 33-letnią pracę – mówił prof. Leociak. Zwracał również uwagę na to, co inspiruje go w twórczości patrona nagrody.
– Najżywsza inspiracja – inspiracja rozumiana w kategorii pewnych powinności moralnych, które uczony musi spełnić – to są trzy punkty: ironia i rozum krytyczny; (to, że) nie można godzić się na kłamstwo i samookłamywanie się, i nie można zgodzić się na usypianie polskiego sumienia.
Prof. dr hab. Jacek Leociak jest historykiem literatury, pracownikiem Pracowni Poetyki Teoretycznej Instytutu Badań Literackich PAN, kierownikiem Zespołu Badań nad Literaturą Zagłady IBL PAN w Centrum Badań nad Zagładą Żydów przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. W latach 1981–1997 pracował na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Doktorat obronił w 1996 roku w Instytucie Badań Literackich PAN. Wśród jego zainteresowań badawczych znajdują się: opis poetyki świadectw doświadczeń granicznych (szczególnie doświadczenia Holokaustu) oraz analiza form reprezentacji tych doświadczeń – ukazywanie różnych perspektyw, gatunków i typów dyskursu (narracje ofiar, sprawców, obserwatorów; literatura dokumentu osobistego, literatura piękna, dokumentacja fotograficzna).
Źródło: Instytut Książki