Prof. Pierre Joliot, światowej sławy biochemik, międzynarodowy autorytet w dziedzinie fotosyntezy, członek Francuskiej Akademii Nauk, wnuk Marii Curie-Skłodowskiej, otrzymał godność doktora honoris causa największej lubelskiej uczelni, której polska noblistka jest patronką.
Uroczystość wieńcząca obchody jubileuszu 75-lecia Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej odbyła się na Wydziale Prawa i Administracji. W laudacji prof. Wiesław Gruszecki podkreślił „ogromny zachwyt intuicją niezależnego badacza, która przez cały okres trwającej aktywności naukowej prof. Joliot niczym latarnia w ciemności wskazywała mu najbardziej istotne, całościowe problemy poznawcze, przy tym rozwiązywane w oparciu o najbardziej zaawansowane osiągnięcia techniczne i kroczące w ślad za tym nowe możliwości aparaturowe”. Dodał, że „dla społeczności naukowej prof. Joliot jest, przede wszystkim, genialnym badaczem legitymującym się gigantycznymi osiągnięciami, zarówno dotyczącymi przełomowych odkryć, jak i animowania międzynarodowego środowiska naukowego”.
Prof. Pierre Joliot jest profesorem honorowym Collège de France, członkiem Francuskiej Akademii Nauk i międzynarodowym autorytetem w dziedzinie fotosyntezy – kluczowego procesu warunkującego życie w biosferze. Wniósł istotny wkład w rozwój biologii, biofizyki i biochemii. Jego zainteresowanie nauką wynika z rodzinnych tradycji dwóch pokoleń laureatów Nagrody Nobla (babci – Marii Curie-Skłodowskiej oraz rodziców Ireny i Fryderyka Joliot-Curie).
Stopień doktora nauk fizycznych uzyskał w 1960 roku na Faculté de sciences de Paris. Pracę zawodową zaczynał jako stażysta (1954–1956), a następnie asystent (1956–1960) w Krajowym Centrum Badań Naukowych (Centre national de la recherche scientifique). W 1974 roku został dyrektorem, ds. badań CNRS. W latach 1963–1975 pełnił również funkcję kierownika laboratorium, a potem (1975–1997) – dyrektora Instytutu Biologii Fizyko-Chemicznej. W 1981 roku otrzymał stanowisko profesora w Collège de France, gdzie objął Katedrę Bioenergetyki Komórki.
Od lipca 1985 do marca 1986 roku pełnił funkcję doradcy premiera w sprawach nauki i technologii, a w latach 1989–1992 był członkiem narodowego Komitetu do spraw Ewaluacji Badań Naukowych. Jego aktywność zawodowa obejmowała również sprawy zasad etyki w nauce – był Przewodniczącym Komisji Etyki Badań CNRS i członkiem Krajowego Komitetu Doradczego ds. Etyki.
Należy do wielu organizacji naukowych, m.in.: American Society of Plant Biologist, National Academy of Sciences (USA), Academia Europaea, Académie Européenne des Sciences, des Arts et des Lettres.
Jest autorem 157 prac naukowych, a liczba cytowań jego publikacji wynosi 7 tys. Indeks Hirscha = 46.
MK