Maestro Arvo Pärt otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Uroczysta ceremonia wręczenia dyplomu odbyła się 26 listopada w Sali Koncertowej UMFC.
Arvo Pärt to jeden z najwybitniejszych kompozytorów przełomu XX i XXI wieku. Urodził się 11 września 1935 roku w Paide w Estonii. Jako dziecko rozpoczął naukę gry na fortepianie, którą kontynuował w Szkole Muzycznej w Tallinie, a następnie – z przerwą na obowiązkową służbę wojskową w armii sowieckiej – w Konserwatorium Państwowym w Tallinie, które ukończył w 1963 roku.
W latach 1958–1967 Pärt pracował jako inżynier dźwięku w Radio Estońskim, a jednocześnie komponował. W tym okresie powstały: dwunastotonowy Nekrolog (1960), sonorystyczne Perpetuum mobile (1963), pierwszy kolaż w muzyce estońskiej — Collage über B-A-C-H (1964), I Symfonia (1964), II Symfonia (1966), Pro et contra (1966). Credo (1968) stało się punktem zwrotnym zarówno w życiu artysty, jak i w jego twórczości. Kompozytor otwarcie przyznawał się do swojej wiary, za co popadł w niełaskę władz na kilka lat, a jedynym obszarem, w którym kompozytor mógł się oficjalnie realizować była muzyka filmowa.
W 1968 roku Pärt odrzucił wszystkie modernistyczne style, techniki i formy ekspresji, jakimi posługiwał się dotychczas w swojej muzyce koncertowej i wycofał się. Rozpoczął studia nad chorałem gregoriańskim, szkołą Notre Dame oraz renesansową polifonią, czego efekty można już było dostrzec w III Symfonii z 1971 roku. Kompozytor pojawił się ponownie na scenie muzycznej w 1976 roku prezentując nowy, niezwykle oryginalny język muzyczny, określony jako tintinnabuli (od łac. tintinnabulum – dzwoneczek). W tym stylu powstały takie arcydzieła jak: Cantus in memoriam Benjamin Britten (1977), Fratres (1977), Tabula rasa (1977) oraz Spiegel im Spiegel (1978). Tintinabuli to jednocześnie technika, styl i wyznanie wiary kompozytora.
Znaczna część dorobku Pärta to utwory oparte na tekstach liturgicznych oraz modlitwach chrześcijańskich: Pasja (1982), Stabat Mater (1985), Te Deum (1985), Miserere (1989/1992), Berliner Messe (1990/2002), Litania (1994/1996), Kanon pokajanien (1997), Como cierva sedienta (1998/2002) czy In principio (2003). Utwór Vater unser (2005/2011) został dedykowany papieżowi Benedyktowi XVI. Światową sławę uzyskały m.in. La Sindone (2005/2015), IV Symfonia (2008), Silhouette, hommage à Gustave Eiffel (2009/2010), Lament Adama (2009), Łabędzi śpiew (2013) czy Antyfony wielkie (2015) prawykonane przez Los Angeles Philharmonic pod batutą Gustavo Dudamela. W roku 2010, po trzydziestoletniej emigracji, Arvo Pärt wrócił na stałe do Estonii, gdzie wraz z żoną powołał do życia Centrum Arvo Pärta w Laulasmaa. Od roku 1984 współpracuje z firmą fonograficzną ECM. Szczególne miejsce w propagowaniu utworów Pärta zajmuje Orkiestra Kameralna z Tallina i Estoński Filharmoniczny Chór Kameralny pod batutą Tõnu Kaljuste.
Źródło: UMFC