Prof. Bogusław Śliwerski, kierownik Katedry Teorii Wychowania Uniwersytetu Łódzkiego, został doktorem honoris causa Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Uroczystość odbyła się 25 czerwca.
Najwyższą godność akademicką prof. Śliwerski otrzymał po raz piąty. Wcześniej nadały mu ją: Uniwersytet Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie (2014), Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (2016) i Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II w Lublinie (2017) oraz Narodowa Akademia Nauk Pedagogicznych Ukrainy (2019). Otrzymał też zaszczytny tytuł profesora honorowego Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie i Uniwersytetu Śląskiego.
– Analizując dokonania naukowe, dydaktyczne, organizacyjne i społeczne, można wskazać wiele powodów, dla których kandydaturę o nadanie profesorowi Bogusławowi Śliwerskiemu doktoratu honorowego uważam ze wszech miar uprawnioną. Co więcej, sądzę, iż w jego przypadku uzyskanie takiej godności jest uprawomocnieniem już posiadanej przez kandydata pozycji naukowej… Jako najważniejsze z nich uznaję: po pierwsze – osiągnięcia naukowo-badawcze; po drugie – to nadzwyczajna osobowość, która potrafi porwać innych do działań: w imię prawdy, idei czy budowy nowej instytucji; po trzecie – unikatowa zdolność do stworzenia grupy intelektualistów, wychowanków i współpracowników, którzy identyfikują się z jego akademickim autorytetem – podkreślał w laudacji ks. prof. Jarosław Michalski (tekst wygłosiła prof. Anna Fidelus, prorektor ds. studenckich i kształcenia).
– Nadając zaszczytny tytuł doktora honoris causa Senat Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie włącza prof. Bogusława Śliwerskiego do swojej społeczności akademickiej, a zarazem pragnie uhonorować postawę i zasługi jako uczonego o międzynarodowej renomie dla rozwoju polskiej pedagogiki – dodał rektor UKSW ks. prof. Stanisław Dziekoński.
Prof. dr hab. Bogusław Śliwerski to wybitny polski pedagog oraz ekspert polityki oświatowej. Ukończył pedagogikę na Uniwersytecie Łódzkim (1977), a zaraz po studiach podjął pracę na tejże uczelni. W 1985 r. na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ obronił doktorat na podstawie pracy „Metodologiczne aspekty naukowych dociekań nad samowychowaniem”. W 1993 r. na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego („Przekraczanie granic wychowania. Od »pedagogiki dziecka« do antypedagogiki)”. W 1999 roku został profesorem nauk humanistycznych.
Na Uniwersytecie Łódzkim pełnił i pełni różne funkcje, m.in. kierownika Zakładu Teorii Wychowania oraz Katedry Teorii Wychowania. W latach 2004–2010 był rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi. Do 2015 r. był także profesorem zwyczajnym na Wydziale Pedagogicznym Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. W latach 2012–2019 był przewodniczącym Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN. Jest ekspertem Polskiej Komisji Akredytacyjnej oraz Narodowego Centrum Nauki, członkiem zwyczajnym Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Od wielu lat zasiada w Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, Radzie Doskonałości Naukowej. W grudniu 2015 r. został członkiem „Grupy Ekspertów Dobrych Zmian w Edukacji” w Ministerstwie Edukacji Narodowej. Należał również do komisji ministerialnej ds. grantów badawczych.
Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na interdyscyplinarnych badaniach socjalizacji i wychowania, a więc pedagogice ogólnej, teorii wychowania, współczesnych kierunkach pedagogiki, ale także pedagogice wczesnoszkolnej, problemach kształcenia pedagogów oraz pedagogice porównawczej. Zajmuje się także teoriami i nurtami współczesnych nauk o wychowaniu oraz teoriami, projektami i wdrożeniami w zakresie nowatorstwa pedagogicznego, pedagogiki i edukacji alternatywnej. Jest autorem nowatorskich programów wdrożeniowych, realizowanych najpierw we własnej placówce eksperymentalnej, a następnie w kilku dużych gminach miejskich w Polsce i w ponad 50 placówkach zagranicznych. Stale współpracuje z partnerami zagranicznymi z Niemiec, Austrii, Szwajcarii, Francji, Czech i Słowacji i innych krajów.
Opublikował ponad 800 tekstów naukowych, w tym ponad 80 samodzielnych monografii książkowych oraz książek pod swoją redakcją. Jest m.in. autorem monumentalnego podręcznika „Pedagogika”, mającego charakter międzynarodowy. Za osiągnięcia naukowe otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in.: Nagrodę im. Filipa Kallimacha (2012), nagrody I stopnia Ministra Edukacji Narodowej, nagrodę Prezesa Rady Ministrów (2016) i Nagrodę „Łódzkie Eureka” (2017). Został odznaczony m.in.: Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1992); Złotym Krzyżem Zasługi (1999), Medalem „UŁ w Służbie Społeczeństwu i Nauce” (2002), Medalem Za Zasługi dla Pedagogiki Współczesnej – Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu (2013), Nagrodą Specjalną „Skrzydła Wyobraźni” (2013); statuetką „Srebrna Sowa” (2017) oraz Odznaką Honorową za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka (2018).
MK, źródło: uksw.edu.pl, dokonania za laudacją ks. prof. Jarosława Michalskiego
Szanowna Redakcjo, proszę o sprostowanie danych, które błędnie zaistniały w laudacji ks. prof. Jarosława Michalskiego bez mojej wiedzy. Sam byłem zaskoczony informacją, jakobym był członkiem korespondentem PAN. Nigdy nie byłem i zapewne nie będę członkiem tej korporacji bowiem trzykrotnie członkowie PAN wybierali na członków korespondentów naukowców o radykalnie niższych osiągnięciach naukowych od moich, a to tylko ze względu na moją krytyczną postawę wobec patologii w nauce polskiej, także w PAN.
Natomiast informacja Laudatora o pełnieniu przeze mnie funkcji przewodniczącego Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN była w momencie pisania laudacji prawdziwą. Pełniłem ją przez dwie kadencje w latrach 2012-2019 doprowadzając KNP PAN do I miejsca w Wydziale I Nauk Humanistycznych i Społecznych PAN w ramach oceny parametrycznej pracy wszystkich komitetów naukowych. Tak więc pragnę jedynie zaktualizować tę informację, bowiem od 2020 r. nowym przewodniczącym KNP PAN jest prof. dr hab. Agnieszka Cybal-Michalska, dziekan Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu.