Prof. Stefan Sawicki, wybitny teoretyk i historyk literatury, a także znakomity znawca twórczości Cypriana Norwida, odebrał 18 lipca papieski Order Świętego Grzegorza Wielkiego, a także Medal Ministra Edukacji i Nauki „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas”.
Certyfikat tytułu Kawalera Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego wręczył laureatowi abp. Stanisław Budzik. Następnie prof. Stefan Sawicki z rąk szefa MEiN Przemysława Czarnka odebrał Złoty Medal „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas”. Odznaczenie to przyznano badaczowi „za szczególne zasługi dla szkolnictwa wyższego i nauki, w tym za wybitne osiągnięcia w zakresie działalności naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej”.
Są takie odznaczenia, które rzeczywiście są wielką nagrodą dla laureata i takim odznaczeniem jest Order Świętego Grzegorza Wielkiego, ale są też tacy laureaci, którzy są nagrodą dla odznaczenia i teraz mamy do czynienia właśnie z tym przypadkiem – ocenił minister.
W laudacji poświęconej laureatowi historyk literatury prof. Piotr Chlebowski z Instytutu Literaturoznawstwa KUL zwrócił uwagę, że odznaczenie papieża Franciszka dla prof. Stefana Sawickiego – „jednego z najznamienitszych uczonych powojennej Polski” – jest w pełni sprawiedliwym uznaniem jego znamienitych zasług.
Trudno dziś spotkać filologa wśród polskich literaturoznawców oraz humanistów o takiej wrażliwości na przedmiot zabiegów poznawczych, wolnego od różnego typu nacisków, w tym także związanych z autentycznym zaangażowaniem w sprawy chrześcijaństwa, wolności oraz religijnej tożsamości. Wśród powojennych polskich uczonych jest tym, który od samego początku aż do obecnych czasów wykazał się wyjątkową i trwałą postawą badawczą, której podstawą jest służba prawdzie, rozumianej jako obiektywna racja rzeczywistości pozbawiona wszelkich ujęć utylitarnych, a tym bardziej ideologicznych –podkreślił prof. Chlebowski.
Przypomniał też, że w okresie panowania doktryny marksistowskiej w nauce prof. Stefan Sawicki był jednym z nielicznych uczonych w Polsce, którzy nie tylko sprzeciwiali się narzucanej siłą ideologii w literaturoznawstwie oraz na terenie badań nad sztuką, ale również proponowali własne niezależne kierunki ujęć poznawczych. Wymienił przy tym: sacrum w badaniach literackich, aksjologię, zwrot w stronę autora oraz kompleksowe badania nad twórczością Cypriana Norwida jako poety europejskiego oraz chrześcijańskiego.
Profesor Sawicki stał się mistrzem nie tylko dla licznego grona studentów, ale również uczniów, wśród których wielu jest profesorami, pracownikami naukowymi uniwersytetów w Polsce i poza granicami kraju. Jest uczonym i pedagogiem wiernym, także swoim wychowankom, także poglądom: nie zmieniał ich, ponieważ od samego początku swojej drogi jako uczony i nauczyciel stał po stronie prawdy i dobra. Profesor Stefan Sawicki jest „profesorem absolutnym” – jak to celnie określił jeden z badaczy literatury współczesnej – podsumował prof. Chlebowski.
Głos zabrał również prof. Stefan Sawicki, który podkreślił ogromne znaczenie, jakie w jego życiu odegrał KUL – w latach PRL-u uczelnia, w której murach można było w wolny sposób prowadzić badania naukowe i zajęcia dydaktyczne. Zaznaczył, że praca ta uprzytamniała naukowcom, że „świadomość narodowa i religijna zależy w niemałym stopniu od jakości i energii myśli naukowej”.
Jednego jestem pewien: KUL był moją wielką, życiową przygodą. Stał się w okresie mojej dorosłości czymś ogromnie cennym, czymś ogromnie ważnym, angażującym całą moją energię. Narażając się na zarzut banalności, powiem nawet: KUL był moją miłością – podsumował 96-letni badacz.
Prof. Stefan Sawicki jest wybitnym teoretykiem i historykiem literatury, w tym przede wszystkim norwidologiem (stworzył m.in. Ośrodek Badań nad Twórczością C. Norwida KUL), a także inicjatorem pionierskich badań w Polsce oraz licznych przedsięwzięć na tym polu (m.in. edycji krytycznej „Dzieł wszystkich” Norwida, czasopisma „Studia Norwidiana” czy wieloletnich konferencji w ramach Colloquia Norwidiana).
W latach 1971–1983 był prorektorem KUL, a od 1989 do 1998 roku – prezesem Towarzystwa Naukowego KUL. Ponadto zasiadał w Komitecie Redakcyjnym Encyklopedii Katolickiej, Komitecie Nauk o Literaturze Polskiej PAN, Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich, Radzie Społecznej przy Prymasie Polski, Radzie Naukowej Episkopatu Polski. Jest członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.
Równolegle z pracą uczonego angażował się w życie społeczne, w tym przede wszystkim Kościoła katolickiego. W latach pięćdziesiątych XX wieku prowadził pierwszy w pełni niezależny teatr akademicki w Polsce. Intensywnie wspierał działalność znanego na całym świecie Chóru Akademickiego KUL oraz był jednym z inicjatorów Sceny Plastycznej KUL, kierowanej przez prof. Leszka Mądzika.
MK, źródło: KUL
