Ewolucyjną historię cykad opisał międzynarodowy zespół naukowców z udziałem Polaka. Badania prowadzone były w Mjanmie w południowej Azji.
Publikację przygotował międzynarodowy zespół 13 badaczy z Chin, Polski, Niemiec, USA i Australii. W tym gronie jest dr hab. Jacek Szwedo z Wydziału Biologii Uniwersytetu Gdańskiego. Odkrycia naukowców bazują m.in. na inkluzjach cykad w bursztynie z Mjanmy na południu Azji. Ich praca została wyróżniona na stronie Nature Communications Editors’ Highlights.
W oparciu o skamieniałości form dorosłych, larw i wylinek w środkowokredowym bursztynie z Kachin w Mjanmie badaliśmy relacje filogenetyczne i różnice morfologiczne kopalnych i współczesnych cykad. Nasze wyniki sugerują, że Cicadidae i Tettigarctidae mogły rozdzielić się co najmniej w środkowej jurze lub nawet wcześniej. Ewolucja morfologiczna mogła zostać wymuszona przez zmiany dostępnych roślin żywicielskich. Cykady ze środkowej kredy były albo nieme, jak współczesne Tettigarctidae, albo mogły wydawać słabe dźwięki związane z obecnością układu dźwiękowego, narządu tympanalnego – piszą w abstrakcie autorzy publikacji.
Odkrycie skamieniałości ostatnich stadiów larwalnych i wylinek cykad z zachowanymi grzebnymi kończynami przednimi i kłująco-ssącymi aparatami gębowymi wskazuje, że najprawdopodobniej prezentowały one podziemny tryb życia co najmniej w połowie kredy. Zajmowały podziemną niszę ekologiczną, żerując na korzeniach. Badania międzynarodowego zespołu analizowały ewolucję Cicadoidea z okresu mezozoiku, koncentrując się na ich morfologii, zachowaniu i ekologii. Podkreślono w nich cechy adaptacyjne i interakcje cykad ze środowiskiem.
źródło: UG