Instytut Biblioteki Polskiej w Paryżu – to nowa instytucja kultury, która zaopiekuje się zbiorami polskiego dziedzictwa kulturowego zgromadzonymi nad Sekwaną. Będzie współprowadzona przez Towarzystwo Historyczno-Literackie i Polską Akademię Umiejętności.
Biblioteka Polska w Paryżu została powołana w 1838 roku przez członków Wielkiej Emigracji i oddana Towarzystwu Historyczno-Literackiemu. Od 1854 roku mieści się przy Quai d’Orléans 6. W 1893 roku na podstawie umowy z Towarzystwem Historyczno-Literackim przeszła na własność Akademii Umiejętności w Krakowie, która przejęła budynek i zbiory, tworząc równocześnie przy Bibliotece Polskiej Stację Naukową. Władze PRL zmusiły PAU do zawieszenia działalności, a tym samym nie było możliwości opieki nad biblioteką, stąd 8 lipca 1959 r. sąd francuski przyznał prawo do zarządzania Biblioteką odnowionemu Towarzystwu Historyczno-Literackiemu. W tym okresie Bibliotekę wspierała finansowo głównie Karolina Lanckorońska oraz różne fundacje polonijne. Po wznowieniu działalności PAU uzyskała w 2004 r. niewielką dotację Ministerstwa Nauki, z której dofinansowywała działalność Biblioteki Polskiej, w tym inwentaryzację, katalogowanie, opracowywanie i digitalizację zbiorów. Nie wystarczyło to jednak na spokojne funkcjonowanie tej zasłużonej instytucji.
Negocjacje związane z powołaniem nowej instytucji kultury, która w imieniu polskiego państwa obejmie opiekę nad zbiorami polskiego dziedzictwa kulturowego zgromadzonymi w Bibliotece Polskiej w Paryżu, rozpoczęły się blisko dekadę temu. Wieloletnie starania Polskiej Akademii Umiejętności i Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu o wzięcie przez państwo polskie pełnej odpowiedzialności za finansowanie Biblioteki Polskiej w Paryżu zostały uwieńczone podpisaniem umowy, na mocy której utworzono Instytut Biblioteki Polskiej w Paryżu.
Nowo powołana instytucja będzie współprowadzona przez Towarzystwo Historyczno-Literackie i Polską Akademię Umiejętności. Jej główna siedziba będzie zlokalizowana w Krakowie, zaś obowiązki statutowe na terenie Francji będzie realizował podmiot zależny, finansowany ze środków państwa polskiego. Gwarancja stałego finansowania pozwoli nie tylko na zapewnienie należytej ochrony (zabezpieczanie i konserwacja) istotnych dla polskiego dziedzictwa kulturowego zbiorów, ale także na ich upowszechnianie w sposób nowoczesny i profesjonalny. Tym samym państwo polskie po raz pierwszy obejmuje stałą i systemową pomocą finansową jedną z najważniejszych placówek działalności kulturalnej, naukowej i społecznej za granicą.
Dyrektorem nowej instytucji został prof. Maciej Forycki, historyk z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, który w latach 2017–20 był dyrektorem Stacji Naukowej PAN w Paryżu. Umowa opiewa na 50 lat. Zapewnia finansowanie instytutu i umożliwia właściwe zabezpieczenie i utrzymanie wspaniałych zbiorów oraz ich udostępnianie publiczności i badaczom z kraju i ze świata.
Biblioteka Polska w Paryżu od ponad 180 lat stanowi jedną z najważniejszych form organizacji życia kulturalnego polskiej emigracji we Francji. Przechowywane są w niej unikatowe skarby kultury od XV w. aż po współczesność, będące darami polskich emigrantów, Francuzów polonofilów czy polskich artystów przebywających we Francji, które miały szansę na przetrwanie jedynie dzięki istnieniu Biblioteki.
W Bibliotece znajduje się jeden z najbogatszych zbiorów poloników, jakie można znaleźć w instytucjach emigracyjnych. Jednym z najstarszych i najcenniejszych jest wydana w 1521 roku Kronika Macieja z Miechowa. Do cennych skarbów należą również trzy najwcześniejsze wydania dzieła Mikołaja Kopernika „De Revolutionibus Orbium Coelestium”, fragmenty korespondencji królowej Bony czy pamiątki po Fryderyku Chopinie i Marii Skłodowskiej-Curie. Wśród ważnych dokumentów wymienić można m.in. akt sejmowy detronizacji cara Mikołaja I jako króla Polski, uchwalony na posiedzeniu połączonych Izb Sejmu z dnia 25 stycznia 1831 roku w Warszawie, pierwszy polski akt prawny regulujący kwestię barw narodowych z 7 lutego 1831 roku czy akt założycielski Towarzystwa Literackiego Polskiego, z którego wywodzi się Towarzystwo Historyczno-Literackie, z 29 kwietnia 1832 roku.
Obecnie księgozbiór Biblioteki obejmuje około 200 tys. woluminów, w tym 50 inkunabułów i kilka tysięcy druków. Są to zbiory rękopiśmienne, akta państwowe i przede wszystkim archiwa Wielkiej Emigracji (dokumentacje emigracyjnych towarzystw i instytucji, pamiętniki i listy). Poza nimi w Bibliotece przechowywane są zbiory artystyczne liczące 25 tys. rysunków i rycin, 15 tys. fotografii, prawie 1500 obrazów, 1000 plakatów, 600 medali i monet oraz 350 rzeźb.
W gmachu Biblioteki Polskiej w Paryżu funkcjonuje Muzeum Adama Mickiewicza, Muzeum Bolesława Biegasa oraz Salon Fryderyka Chopina. Muzeum Adama Mickiewicza było pierwszym muzeum poświęconym poecie, w skład którego wchodziła największa liczba rękopisów oraz pamiątek i dokumentów ofiarowanych przez syna poety. Do najcenniejszych pamiątek obecnie gromadzonych w Muzeum należy m.in. biurko, przy którym powstał „Pan Tadeusz”, a także sam rękopis czy ślubne obrączki z wygrawerowaną datą ślubu Adama i Celiny Mickiewiczów (22 lipca 1834 roku).
Natomiast Muzeum Bolesława Biegasa prezentuje twórczość artysty na tle sztuki polskiej XIX i XX w. Zmieniane co roku wystawy pozwalają na zaprezentowanie szerokiego przekroju polskiego malarstwa i rzeźby, przechowywanych w zbiorach Biblioteki Polskiej. Są to dzieła m.in. Piotra Michałowskiego, Henryka Rodakowskiego, Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego, Tadeusza Makowskiego, Cypriana Godebskiego i Olgi Boznańskiej. Ekspozycja poświęcona Chopinowi obejmuje rękopisy kompozytora, a także pamiątki związane z jego śmiercią: maskę pośmiertną, odlew ręki oraz fotel z ostatniego mieszkania na placu Vendôme.
Zbiory Biblioteki Polskiej w Paryżu zostały wpisane na międzynarodową listę Pamięć Świata UNESCO jako świadectwo wyjątkowej instytucji emigracyjnej mającej wpływ na zachowanie tożsamości narodowej.
PK, źródło: MKiDN